طنزی روشندلانه در نقد رفتار اجتماعی و فردی

 چند نابینا در یک اتوبوس شهری گیرکرده‌اند .در اتوبوس به دلیل نقص فنی باز نمی‌شود . درنهایت  با زحمت فراوان و مشارکت مسافران روشندل  با راننده و کمک به او برای باز کردن در . زمانی که بالاخره درباز می‌شود هجوم مسافرانی بینایی که می‌خواهند سوار اتوبوس شوند مانع از پیاده شدن به‌موقع مسافران  روشندل که عجله هم دارند  می‌گردند . درواقع این اتفاقی است که هرروز در جامعه شاهد آن هستیم و بدون اعتنا از کنار آن می‌گذریم . با پیاده و سوارشدن ناجور و باعجله در متروها و اتوبوس‌ها بدون آنکه حق دیگران را رعایت کنیم و یا حداقل ببینیم که چه کسانی مقابل ما هستند فقط به فکر کار خود هستیم . اصلاً فکر نمی‌کنیم  ونمی بینیم که شاید  در میان مسافرانی که می‌خواهند سوار یا پیاده شوند افراد روشندل باشند . باید گفت آن‌ها نیاز به ترحم ندارند فقط می‌خواهند که حقشان مراعات شود همین .

بازیگران نمایش که همگی روشندل هستند به‌خوبی از عهده نقش‌هایشان برآمدند  سید مهدی مدرسی در نقش راننده ،سید محسن طباطبایی در نقش مسافر داماد ، رضا خاوری و مریم مؤید در نقش مسافر و فاطمه پور ناظمیان در نقش مسافر عروس همگی به‌خوبی بازی کردند و لحظات طنز را به‌درستی و به نحو دراماتیک  اجرا نمودند .  ریتم  نمایش و بازی‌ها مطلوب بود و  حرکات و میزان‌هایشان هم به‌خوبی طرح‌ریزی‌شده بود .بازیگران آن‌قدر طبیعی رفتار می‌کردند که اصلاً نابینایی اشان خود را نشان نمی‌داد . این طبیعی بودن موردی است که حتی بازیگران بینا نیز از عهده آن به‌خوبی بر‌نمی‌آیند . بویژه در حس ، تدام حسی وارائه احساس شان  همگی خوب بودند . طنز موجود در کار با آن لهجه شیرین یزدی به زیبایی درآمیخته شده بود و بازیگران نیز روان و طناز آن را اجرا می‌کردند .

طراحی صحنه  که فضای داخلی یک اتوبوس شهری را نشان می‌داد در عین سادگی کاربردی  می‌نمود . کارگردان از شیوه اجرایی مشارکتی نیز استفاده  کرده بود بدین معنی که قبل از ورود تماشاکنان از تعدادی از آن‌ها خواستند که به‌عنوان مسافران اتوبوس درصحنه حضورداشته باشند . و در انتها زمانی که در اتوبوس باز می‌شود پیاده و یا سوار شوند . تا هجوم مسافران را که در عالم واقع با طعنه زدن‌ها فشارهای شدید سعی دارند در وسایل نقلیه عمومی پیاده و یا سوار شوند نشان دهند .  تا تماشاکنان متوجه شوند که یک روشندل در این مواقع نمی‌داند چکار کند ، و ای‌بسا که زمین بخورد ،زخمی شود و یا  جا بماند و اصلاً نتواند در مقصد خود پیاده گردد و یا به اتوبوس یا مترو سوار شود.  درواقع ما باید رفتار اجتماعی خود را اصلاح کنیم . واین پتانسیل تئاتر است که نشان می‌دهد توسط آن می‌توان زیربنای ساختارهای درست فرهنگی در حوزه رفتار اجتماعی و...را در جامعه و در بین آحاد مردم جاری و ساری ساخته و به رفع نواقص آن پرداخت . و باز این تئاتر است که همه ما اعم از هنرمندان روشندل و بینا و مجروح و معلول جنگی و عقب‌افتاده‌های جسمی و ذهنی و همه و همه را  ... گرده هم جمع می‌کند . به‌گونه‌ای  کوچک‌ترین تفاوت بین هیچ‌یک از این‌ها احساس نمی‌شود .

مگر با نحوه و نوع کارشان که آن‌هم به‌تناوب همگی یک هنر و یک کار را انجام می‌دهند و آن‌هم تئاتر وهنرهای نمایشی است . واین یعنی حضور دموکراسی هنری و اجتماعی در تئاتر در انتها  باید گفت بروشور نمایش  که با خط بریل نوشته‌شده خلاقانه طراحی‌شده بود . به نویسنده و کارگردان و گروه خسته نباشید گفته و لزوم حمایت‌های مادی و معنوی را از این گروهایی نمایشی از سوی مسئولین ذی‌ربط برای چندمین بار متذکر می‌شویم . چراکه باهنر تئاتر به این عزیزان روشندلان و... حس اعتمادبه‌نفس وامید به آینده و مثمر ثمر بودن در اجتماع را خواهیم داد .